}

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

Πόρτες

Στο παρελθόν είχα γράψει ότι η ζωή είναι πόρτες, πόρτες που ανοίγουν με πόμολα. Όλα εξαρτώνται από ένα πόμολο και όλα βρίσκονται πίσω ή έξω από μια πόρτα...

Άλλες τις ανοίγουμε, άλλες τις κλείνουμε, άλλες μας τις ανοίγουν ή τις κλείνουν οι άλλοι, άλλες δεν τις ανοίγουμε ποτέ, άλλες τις έχουμε μονίμως ορθάνοιχτες κι άλλες πάντοτε μυστικές. Υπάρχουν χιλιάδες πόρτες που θ' ανοίξουν ή θα κλείσουν στη ζωή μας, αμέτρητες πόρτες από τις οποίες θα περάσουμε, χιλιάδες πόμολα που θα πατηθούν...

Όταν σου κλείνουν μια πόρτα σκέψου ποιος την κλείνει και για ποιο λόγο. Και αν είναι κάποιος που αξίζει, σεβάσου την αντίδρασή του αυτή. Σκέψου τους φόβους του, την αδυναμία του, την επιθυμία του να μείνει μόνος, πως δεν αντέχει να τον δεις βυθισμένο στο σκοτάδι του, δικαιολόγησε τον εγωισμό του. Σκέψου όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που έχει σκορπισμένα παντού πίσω από μια πόρτα και δεν έχει τη δύναμη να μαζέψει και το βάρος τους να σηκώσει και σεβάσου την άρνησή του στη βοήθεια που γενναιόδωρα προσφέρεσαι να δώσεις. Μη βιαστείς να φύγεις. Μην αφήσεις τον εγωισμό και το θυμό να σε διώξουν. Οφείλεις με καθαρό μυαλό και ψυχή δυνατή να περιμένεις εκεί, έξω από την πόρτα. Όσο χρειαστεί. Οφείλεις από εκεί έξω να τον προσέχεις. Μπορείς κατά τη διάρκεια της αναμονής να σιγοτραγουδάς, να εύχεσαι όμορφα πράγματα για τον εσώκλειστο, να κάνεις ερωτήσεις και ας μην παίρνεις απαντήσεις, να ρίχνεις ομορφιές κάτω από την πόρτα του, να αφηγείσαι ιστορίες με καλό τέλος. Σκέψου ότι παρόλο που σου έκλεισε την πόρτα, στην ουσία σε έχει ανάγκη να περιμένεις εκεί έξω. Αφουγκράζεται που και που την παρουσία σου, μετά ακούει πιο συχνά τις ευχές, τις ιστορίες και την έγνοια σου, ύστερα πλησιάζει και μαζεύει τις ομορφιές που του ρίχνεις κάτω απ' την πόρτα, κάποια στιγμή θα πει μια λέξη, αισθάνεται την υπομονή, την ανησυχία και την αγάπη σου και αυτό τον γιατρεύει και σιγά σιγά επανέρχεται, ανακτά δυνάμεις. Και τότε θα σου ανοίξει την πόρτα…

Δεν είναι όλες οι πόρτες ίδιες, ούτε οι άνθρωποι...