Αγαπώ τα χέρια όσο τίποτε στον κόσμο.
Τα χέρια με τις γαλαζοπράσινες φλέβες στη ράχη και τις γραμμές της ζωής στις παλάμες. Τα χέρια που απλώνονται και αγκαλιάζουν, ζεσταίνουν και χαϊδεύουν, που βουτούν τα δάχτυλα στα χρώματα και ζωγραφίζουν, που παίζουν μουσική, που ανακατεύουν υλικά, που κρατούν μολύβια, ανοίγουν βιβλία, συναρμολογούν παιχνίδια, χειρίζονται εργαλεία, προσφέρουν λουλούδια, μεταφέρουν αντικείμενα. Τα χέρια που δημιουργούν τα μικρά και τα μεγάλα, τα σπάνια και τα συνήθη, που σηκώνονται ψηλά, κινούνται ρυθμικά, χορεύουν και ύστερα ακουμπισμένα, όπου βρουν, ξεκουράζονται ή κρέμονται όμορφα. Τα χέρια που μιλούν με τις απλές κινήσεις τους, που διευθύνουν, στολίζουν, ενθαρρύνουν, επιπλήττουν, επιβραβεύουν, θεραπεύουν, εκκινούν ή λήγουν αποσπάσματα του χρόνου. Τα χέρια που σπρώχνουν και πιέζουν, που σκίζουν χαρτιά, τρέμουν στις δύσκολες στιγμές, γίνονται γροθιές, όταν θυμώνουν, ή αφήνουν με τα νύχια τους σημάδια. Τα χέρια που πλέκονται με άλλα χέρια και διαπερνούν το σώμα, φτάνοντας μέχρι την ψυχή.
Όλος ο κόσμος περνά μέσ’ απ’ τα χέρια μας.
