Ξύπνησα πάλι,
συρόμενη εκτός των ευθραύστων ονείρων μου. Αιωρούμενη για ένα αδύνατο λεπτό
μεταξύ του ανατέλλοντος ταβανιού και του χθεσινοβραδινού πατώματος, αναρωτιέμαι και μπαίνω άκομψα σε
δυο χάσκουσες παντόφλες, τραβώντας τη νύστα μου απ’ τα μαλλιά μέχρι το λουτρό.
Πατώ το κουμπί του
προγράμματος άλφα, ξεπλένεται η νύχτα με φωτεινό σαπούνι και ακούγεται το νερό
να τρέχει νωθρό στα πρωινά σιφώνια. Προγραμματίζομαι και μειδιούν τα
βουρτσισμένα δόντια, λυγίζουν στο τράβηγμα τα ανάκατα μαλλιά, διαγράφω τους
υδρατμούς με αρκετή κρέμα ενυδάτωσης. Ζωγραφίζω, βουτώντας τα δάχτυλα στην
άψογη μπογιά μου, δυο εξίσου άψογα μάτια, ανάνηψη στα πρησμένα ασπρόμαυρα
βλέφαρα, και ένα εξίσου άψογο στόμα, θετικά προσκείμενο, για σήμερα, στην
αλαλία και στην κατάποση των τρεχούμενων λέξεων απ’ το κεφάλι μου. Αρκεί που
αναρωτιέμαι.
Αποχαιρετώ το
κομμένο και ραμμένο είδωλό μου και εκείνο βυθίζεται βαθυστόχαστο χωρίς να μου
δίνει καμία σημασία. Εκείνο ξέρει.
Ρίχνω επιθετικά
σε ψηλό φλιτζάνι αρκετές δόσεις εθισμένης ζωτικής ενέργειας, ανάβω τον ίδιο τον
εθισμό. Εισπνέω την προβλεπόμενη δοσολογία και πετώ την τελειωμένη καρτέλα στον
κάδο ανακύκλωσης. Ξέχασα να δω εάν πήρα ληγμένα. Το παραβλέπω, έτσι κι αλλιώς
όλα έχουν μια ημερομηνία λήξεως.
Μασουλώ άγαρμπα
το σάπιο μήλο μου, με την ψευδαίσθηση του απαγορευμένου καρπού, που
σερβιρίστηκε για επιδόρπιο. Όχι, αυτό δεν είναι ένα μήλο, το μήλο βρίσκεται
αλλού πρόχειρα παρατημένο. Αέρας είναι, για να γεμίσει τα πνευμόνια μου με τα
απαιτούμενα μικρογραμμάρια απομνημόνευσης.
Μαζεύω ταχύτατα
και αδειάζω ακατάστατα σε αδηφάγο σάκο τα κομμάτια απ’ τα σπασμένα πλευρά της
αποσύνθεσης, τα φορτώνω στην πλάτη και επανεκκινούμαι, για να τα ανασυνθέσω,
διότι αυτόματα ο προγραμματιστής μου χοροπηδά στο πρόγραμμα βήτα, που όλα θα τα
βάλει σε σειρά, αποτρέποντας το ενδεχόμενο επίσκεψης πάσης τυχαιότητος.
Ανασυνθέτω,
δημιουργώ, αναπνέω, αναπτύσσομαι στο τρύπιο τίποτα, τρέφομαι με τα απομεινάρια
βιταμίνης της σαρκός μου.
Περιελίσσομαι,
καταβυθίζομαι, αναδύομαι σε ραγισμένες υγρές επιφάνειες, ανασαίνω την οξείδωση
της σιδερένιας σκέψης μου. Μέχρι αργά.
Παρηγορούμαι. Θα
κλαίει ο προγραμματιστής μου όλη μέρα, σκέφτηκα, και κατά το βράδυ θα
βραχυκυκλώσει από τα δάκρυά του.
Ολοκλήρωση του
προγράμματος - Αποσύνδεση.
Επιτέλους είναι
αργά. Επιστρέφω στο ομοιοπολικό κρεβάτι μου. Καληνύχτα.
[ Ξέχασα να πω
καλημέρα;
Καλημέρα.
Ποτέ δεν ειν’
αργά για καλημέρα…]
