Απών

Διαταραχή πρωινής διαστολής.
Απών.
Τι θέλεις; Είπα.
Εγώ είμαι παρούσα
με της σαρκός μου
το σιδερωμένο περίβλημα
και των οστών μου
τη σπασμένη λάσπη.

Γελούσε το τίποτα ειρωνικά.
Παιχνίδι είμαι εκπαιδευτικό
τραβάω το λαστιχωτό σου χάος
μέχρι να σπάσουν
οι συνδετήρες του.
Όσο με αφήνεις
θα τριγυρίζουν πόνοι
στο μισό σου κεφάλι
και εν συνόλω
θα χιονίζει ψευδαισθήσεις.
Δεν υπάρχεις, απάντησα.
Ως αποκύημα
πρόχειρων υποθέσεων
και άδειων αποσιωπητικών
δεν υπάρχεις.
Κι ο χρόνος λύγισε
πάνω στου Νταλί το δέντρο
κρεμασμένος.
Έρχεται μεγάλη νύχτα
γι’ αυτό βάλε λίγο παραπάνω
σκοτάδι στην κατσαρόλα
να φτουρήσει.