[...] Ανάψαμε τη φωτιά ας ζεσταθούμε λίγο τώρα λυγίζοντας βέλη πάνω στα σώματα που σμίγουν όλες τους τις κοιλότητες σπέρνοντας από τη μια άκρη ως την άλλη τον αντίλαλο των ονειρικών τους εικόνων. Αφίεμαι γυμνός όπως γεννήθηκα ανοίγει τρύπες η υποψία της πνοής σου τ’ άγια μεσάνυχτα ο χτύπος της ψυχής σπάει τα πλευρά και τα σώα φρένα μου πιωμένος το βραστό σου αίμα διαβρέχω τη διαστολή της κόρης στο σκοτάδι κι όταν χάνεσαι κάτι σαν τέρας πριονίζει τις σκληρές μου ρίζες. [...]
