- Απόσπασμα από το ποίημά μου Κατάκοπος (Σκοτεινές σκέψεις) στο φεστιβάλ Ποίηση από τον 21ο αιώνα, που οργάνωσε το Κενό Δίκτυο το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019.
- Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Lupus Graecus Ανάμεσά μου, εκδόσεις Ι. Σιδέρης 2018, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Πόλις Αρτ καφέ την Κυριακή 22 Απριλίου 2018.
- Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Λάζαρου Ι. Γεωργιάδη Τέλος, εκδόσεις Στοχαστής 2018, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο καφέ Μύλος την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019.
- Με τον φωτογράφο Ανδρέα Θεολογίτη στα εγκαίνια της ατομικής του έκθεσης Haunted Souls: The Photography of Andreas Theologitis στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, στις 3 Απριλίου 2019.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, σε ξεχωριστή εκδήλωση που φιλοξένησε το Ίδρυμα Τσιχριτζή και οργάνωσε ο Ανδρέας Θεολογίτης στις 10 Απριλίου 2019, παρουσιάσαμε το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας και είχα την τιμή να απαγγείλω ποιήματά μου.
Τα έργα της έκθεσης Haunted Souls αποτελούν ένα πολύ μικρό μόνον κομμάτι του όλου ομώνυμου φωτογραφικού project του Ανδρέα Θεολογίτη (The Photography of Andreas Theologitis, #HauntedSouls).
Στην εκδήλωση είχαμε την τύχη να μας αποκαλύψει και παρουσιάσει τις υπόλοιπες ενότητες αυτού του project, επτά τω αριθμώ (!), που μέτρησε πολλούς μήνες με πολλές ώρες δουλειάς και αμέτρητες φωτογραφίες και ολοκληρώθηκε με την ενότητα του σελοφάν, που εκτίθεται και στην οποία συμμετείχα με την ποίησή μου.
Η πρωτοτυπία στο έργο του Ανδρέα Θεολογίτη είναι πολυδιάστατη, εξάλλου όσοι έχουν παρακολουθήσει την φωτογραφική του πορεία το γνωρίζουν. Εν προκειμένω, επικεντρωθήκαμε στο κομμάτι του γραπτού λόγου και της σχέσης του με τη φωτογραφική τέχνη του Ανδρέα, στο οποίο είναι πραγματικά πρωτοποριακός, καθώς πρώτος εισάγει το στοιχείο του ταυτόχρονου, την ενσωμάτωση δηλαδή του γραπτού λόγου στην εικόνα εν τη γενέσει της. Έχουμε δει στο παρελθόν φωτογράφους να επενδύουν με τις φωτογραφίες τους εκ των υστέρων ήδη γραμμένα ποιήματα και πεζογραφήματα. Όμως, το να ενσωματώνεται ο αυθόρμητος γραπτός λόγος της φωτογραφιζόμενης στη φωτογράφιση με τα ιδιόχειρα σημειώματά της ή να γράφει η ποιήτρια κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, είναι ιδέα αποκλειστικά του Ανδρέα. Χαρτάκια, γραφή braille, άναρχη γραφή στο σώμα, στίχοι στο σώμα ή στο χαρτί που κρατάει, φοράει, παίζει, οικειοποιείται η φωτογραφιζόμενη, ποίηση που γράφεται στο σελοφάν τη στιγμή που καλύπτει την στοιχειωμένη ψυχή υπό τους αμέτρητους ήχους του κλικ της μηχανής.
Έργα υπερβατικά, με βαθιά εσωτερικότητα, που αναδύουν από το σκοτεινό θάλαμο ανόθευτες ψυχικές διαδρομές, οι οποίες διασταυρώνονται με εκείνες του αποδέκτη και λειτουργούν πέρα από την οπτική του αντίληψη, σαν ανακλάσεις κομματιών του εαυτού του, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις λανθάνουσες μορφές των εικόνων - σχημάτων.
Η συνεργασία μου με τον Ανδρέα Θεολογίτη ήταν πραγματικά μια πολύ δυνατή και δημιουργική εμπειρία πέρα από τα συνηθισμένα, κάθε συνάντηση και μια νέα performance, και τον ευχαριστώ θερμά!
Στην εκδήλωση είχαμε την τύχη να μας αποκαλύψει και παρουσιάσει τις υπόλοιπες ενότητες αυτού του project, επτά τω αριθμώ (!), που μέτρησε πολλούς μήνες με πολλές ώρες δουλειάς και αμέτρητες φωτογραφίες και ολοκληρώθηκε με την ενότητα του σελοφάν, που εκτίθεται και στην οποία συμμετείχα με την ποίησή μου.
Η πρωτοτυπία στο έργο του Ανδρέα Θεολογίτη είναι πολυδιάστατη, εξάλλου όσοι έχουν παρακολουθήσει την φωτογραφική του πορεία το γνωρίζουν. Εν προκειμένω, επικεντρωθήκαμε στο κομμάτι του γραπτού λόγου και της σχέσης του με τη φωτογραφική τέχνη του Ανδρέα, στο οποίο είναι πραγματικά πρωτοποριακός, καθώς πρώτος εισάγει το στοιχείο του ταυτόχρονου, την ενσωμάτωση δηλαδή του γραπτού λόγου στην εικόνα εν τη γενέσει της. Έχουμε δει στο παρελθόν φωτογράφους να επενδύουν με τις φωτογραφίες τους εκ των υστέρων ήδη γραμμένα ποιήματα και πεζογραφήματα. Όμως, το να ενσωματώνεται ο αυθόρμητος γραπτός λόγος της φωτογραφιζόμενης στη φωτογράφιση με τα ιδιόχειρα σημειώματά της ή να γράφει η ποιήτρια κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, είναι ιδέα αποκλειστικά του Ανδρέα. Χαρτάκια, γραφή braille, άναρχη γραφή στο σώμα, στίχοι στο σώμα ή στο χαρτί που κρατάει, φοράει, παίζει, οικειοποιείται η φωτογραφιζόμενη, ποίηση που γράφεται στο σελοφάν τη στιγμή που καλύπτει την στοιχειωμένη ψυχή υπό τους αμέτρητους ήχους του κλικ της μηχανής.
Έργα υπερβατικά, με βαθιά εσωτερικότητα, που αναδύουν από το σκοτεινό θάλαμο ανόθευτες ψυχικές διαδρομές, οι οποίες διασταυρώνονται με εκείνες του αποδέκτη και λειτουργούν πέρα από την οπτική του αντίληψη, σαν ανακλάσεις κομματιών του εαυτού του, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις λανθάνουσες μορφές των εικόνων - σχημάτων.
Η συνεργασία μου με τον Ανδρέα Θεολογίτη ήταν πραγματικά μια πολύ δυνατή και δημιουργική εμπειρία πέρα από τα συνηθισμένα, κάθε συνάντηση και μια νέα performance, και τον ευχαριστώ θερμά!
- Με τον εικαστικό Δημήτρη Λάμπρου στα εγκαίνια της ατομικής του έκθεσης «Αναζητώντας φωνές» στο Free Thinking Zone την Πέμπτη 6 Απριλίου 2017. Για την έκθεση έγραψα και διάβασα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης το ποίημα «Αναζητώντας φωνές».
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΦΩΝΕΣ
[Γεννιέμαι.]
Φως
Οξυγόνο
η μάνα μου πονάει και γελά
ακούω τη φωνή της
ψάλλει για μένα στο σούρουπο.
Φως
Οξυγόνο
η μάνα μου πονάει και γελά
ακούω τη φωνή της
ψάλλει για μένα στο σούρουπο.
[Μεγαλώνω.]
Κολλάω λέξεις
για να πω καθαρά
η κοιλιά μου πονάει.
Με ακούς; Πονάει.
-Σε αγαπάω
πολύ.-
Κολλάω λέξεις
για να πω καθαρά
η κοιλιά μου πονάει.
Με ακούς; Πονάει.
-Σε αγαπάω
πολύ.-
[Μεγαλώνω
ξανά.]
Στοιχίζω λέξεις
έμαθα να χρησιμοποιώ άριστα
γραμματική, συντακτικό,
συνώνυμα, προσδιορισμούς
και παρηχήσεις.
Εκτίθεμαι
φωνάζω και εκτίθεμαι.
Στοιχίζω λέξεις
έμαθα να χρησιμοποιώ άριστα
γραμματική, συντακτικό,
συνώνυμα, προσδιορισμούς
και παρηχήσεις.
Εκτίθεμαι
φωνάζω και εκτίθεμαι.
[Μικραίνω.]
Κόβω ήσυχα το ψωμί
μαζί με τις φωνητικές χορδές μου.
Μιλώντας λίγο
όλο πιο λίγο
στριμωγμένη σε πληκτρολόγια
και χαρτιά που χάσκουν σε γραφείο ισογείου
με πατά η σιωπή στο σβέρκο.
Κόβω ήσυχα το ψωμί
μαζί με τις φωνητικές χορδές μου.
Μιλώντας λίγο
όλο πιο λίγο
στριμωγμένη σε πληκτρολόγια
και χαρτιά που χάσκουν σε γραφείο ισογείου
με πατά η σιωπή στο σβέρκο.
[Βολεύομαι.]
Φωλιάζει ο κόμπος στο λαιμό
κατεβαίνει σε μια στομαχική γωνιά
και ύστερα χωνεύεται
καταλήγοντας σε υπονόμους
ένας λεκές στα δόντια αρουραίων.
Φωλιάζει ο κόμπος στο λαιμό
κατεβαίνει σε μια στομαχική γωνιά
και ύστερα χωνεύεται
καταλήγοντας σε υπονόμους
ένας λεκές στα δόντια αρουραίων.
[Θέλω.]
Τι θέλεις;
Δεν θέλεις. Δεν έχεις, για να θέλεις.
Άδειασες.
Κατάπιες παραμύθια
γλύφοντας πικρές γλώσσες της ανάγκης
με ανακυκλωμένο σάλιο.
Συνήθισες.
Τι κέρδισες;
Τεμαχισμένες σελίδες
που' σταζαν μελάνι
δυόμισι μέτρα έξω απ’ την πόρτα
και μια σκυφτή καλημέρα στον γείτονα.
Τι θέλεις;
Δεν θέλεις. Δεν έχεις, για να θέλεις.
Άδειασες.
Κατάπιες παραμύθια
γλύφοντας πικρές γλώσσες της ανάγκης
με ανακυκλωμένο σάλιο.
Συνήθισες.
Τι κέρδισες;
Τεμαχισμένες σελίδες
που' σταζαν μελάνι
δυόμισι μέτρα έξω απ’ την πόρτα
και μια σκυφτή καλημέρα στον γείτονα.
[Κοιμάμαι.]
Ο δρόμος γλιστρά
απ’ τη λαδωμένη αξιοπρέπεια
στάζουν τα σύννεφα ντροπή και ανοχή
στο κλάμα του παιδιού όλη νύχτα.
Αν θέλεις να έχεις, μίλα
όπως ταιριάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Πονάει ο βρόχος στον κάτισχνο λαιμό
στ’ αυτί σφυρίζει η ενοχή
και ο ήχος χτυπά
σαν πέτρα στο κεφάλι.
Ο δρόμος γλιστρά
απ’ τη λαδωμένη αξιοπρέπεια
στάζουν τα σύννεφα ντροπή και ανοχή
στο κλάμα του παιδιού όλη νύχτα.
Αν θέλεις να έχεις, μίλα
όπως ταιριάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Πονάει ο βρόχος στον κάτισχνο λαιμό
στ’ αυτί σφυρίζει η ενοχή
και ο ήχος χτυπά
σαν πέτρα στο κεφάλι.
[Ξυπνώ.]
Στο ξημέρωμα
η φωνή χαρακωμένη
αναίσθητη σχεδόν.
Τσαλακωμένη βιαστικά
κάθε υποψία λέξης
κομματιασμένα τα λόγια τα μεγάλα
κλαίνε όλα
σε μια σακούλα πεταμένα.
Καταδίκη στη φωνή μου
ένοχη για βαριά αμέλεια
αναδιπλώθηκε στο τίποτα.
- Πόσα γραμμάρια αθωότητας
νομίζεις ότι αξίζουν
τα ράμματα που έβαλες στο στόμα; -
Στο ξημέρωμα
η φωνή χαρακωμένη
αναίσθητη σχεδόν.
Τσαλακωμένη βιαστικά
κάθε υποψία λέξης
κομματιασμένα τα λόγια τα μεγάλα
κλαίνε όλα
σε μια σακούλα πεταμένα.
Καταδίκη στη φωνή μου
ένοχη για βαριά αμέλεια
αναδιπλώθηκε στο τίποτα.
- Πόσα γραμμάρια αθωότητας
νομίζεις ότι αξίζουν
τα ράμματα που έβαλες στο στόμα; -
[Αναζητώ.]
Τρομάζει η σιωπή
καταπίνει αμάσητα
όποιον κουρνιάζει τυλιγμένος
στο βουβό σεντόνι του.
Τρομάζει η σιωπή
καταπίνει αμάσητα
όποιον κουρνιάζει τυλιγμένος
στο βουβό σεντόνι του.
Ούρλιαξα
και ούρλιαξες
κι άρχισε να ουρλιάζει ο κόσμος όλος.
και ούρλιαξες
κι άρχισε να ουρλιάζει ο κόσμος όλος.
Η
φωνή μου βούρκωσε…
- Στο Little Tree Books & Coffee την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2018, καλεσμένη της ομάδας Ενασυνενα, είχα την τιμή να συμμετάσχω στο αφιέρωμα στον
Νίκο Καρούζο με το ποίημά μου "Αλλού".
ΑΛΛΟΥ
Ο δρόμος κολλάει στο καταμεσήμερο
εκείνος που δεν έμαθε ν' ακούει
ποτέ δεν μαθαίνει το αληθινό τέλος των παραμυθιών.
Δεν ξέρει ποτέ
κινείται σε κύκλους γύρω από το χείλος του πηγαδιού
στο βάθος πονάει
δεν κατεβαίνει εκεί
μιλάει με τα ξερολίθια και την αχνότητα της καπνισμένης εκπνοής
ήθελε να πάρει αγάπη
και να δώσει
μια τετράγωνη αγάπη στολισμένη με ήρεμες κλιματαριές
γλυκές σκούρες ρόγες
και κουρεμένα αγριόχορτα
ένας κήπος μαζεμένος
σ' ένα μικρό σπίτι που θα μεγάλωνε
πίσω από την λευκή απλώστρα
και πιο πίσω ο ουρανός τεντωμένος μέχρι να σπάσει σε σύννεφα
που θα κλαίνε
για να γελάει ο κόσμος.
Ο δρόμος κολλάει στο καταμεσήμερο
εκείνος που δεν έμαθε ν' ακούει
ποτέ δεν μαθαίνει το αληθινό τέλος των παραμυθιών.
Δεν ξέρει ποτέ
κινείται σε κύκλους γύρω από το χείλος του πηγαδιού
στο βάθος πονάει
δεν κατεβαίνει εκεί
μιλάει με τα ξερολίθια και την αχνότητα της καπνισμένης εκπνοής
ήθελε να πάρει αγάπη
και να δώσει
μια τετράγωνη αγάπη στολισμένη με ήρεμες κλιματαριές
γλυκές σκούρες ρόγες
και κουρεμένα αγριόχορτα
ένας κήπος μαζεμένος
σ' ένα μικρό σπίτι που θα μεγάλωνε
πίσω από την λευκή απλώστρα
και πιο πίσω ο ουρανός τεντωμένος μέχρι να σπάσει σε σύννεφα
που θα κλαίνε
για να γελάει ο κόσμος.
Αυτοτυφλωθείς και θυμωμένος
άνθρωπος του δράματος
του δικού του
που έχτισε με ακρίβεια και κανόνες
με τον υπολογισμό της απόστασης των ματιών απ' τη σελήνη
με κώδικες ονείρων και πλέξιγκλας παραπετάσματα
ό,τι και πριν
ό,τι και παλιά
ό,τι και τώρα και μετά από καιρό
δεν αλλάζει τους κακούς του τρόπους
τραβάει τα σχοινιά και σπάνε κάτω από μισό ίσκιο
μισού δέντρου κάποιας λεωφόρου.
Χαρτομάντιλα, νερό και τροφή
κάθε δεύτερη μέρα αγοράζει αέρα
χθες χάθηκε κάπου στο περιθώριο της σελίδας
ήταν όμως άλφα τέσσερα, το μόνο σίγουρο
μπερδεύτηκε στην είσοδο, λάθος θεατρική παράσταση
κομπάρσοι όλοι, σκηνές απ' τον υπόνομο
ποντίκια και βρομόνερα
τρέλα μαζί με πολλά σημάδια
και φλιτζάνια που χορεύουν γύρω από το κεφάλι του
το ξύλινο, που δεν στάζει αίμα
αλλά το σημάδι απ' το μαχαίρι φαίνεται.
Παιδί μ' ένα πόδι μακρύ κι ένα
κοντό
που κουτσαίνει και όλοι το κοιτούν δήθεν διακριτικά
μα κι ο αέρας έχει μάτια και οι κόρες του γλύφουν με αηδία
την ντροπή που στάζει από τα κρεμασμένα χέρια.
Εσύ φταις, κι εσύ και όλοι
όλοι να φύγουν και ύστερα θα φύγω κι εγώ
με αποτρόπαιο τρόπο
που δεν θα γραφτεί ούτε με ψιλά γράμματα
γιατί το μηδέν είναι ένας φάλτσος κύκλος
δεν εξετάζεται από αυτούς
που έχουν μάθει να μετρούν με βότσαλα
και διψασμένες τσέπες.
που κουτσαίνει και όλοι το κοιτούν δήθεν διακριτικά
μα κι ο αέρας έχει μάτια και οι κόρες του γλύφουν με αηδία
την ντροπή που στάζει από τα κρεμασμένα χέρια.
Εσύ φταις, κι εσύ και όλοι
όλοι να φύγουν και ύστερα θα φύγω κι εγώ
με αποτρόπαιο τρόπο
που δεν θα γραφτεί ούτε με ψιλά γράμματα
γιατί το μηδέν είναι ένας φάλτσος κύκλος
δεν εξετάζεται από αυτούς
που έχουν μάθει να μετρούν με βότσαλα
και διψασμένες τσέπες.
Άλλαξε γωνιά το σπίτι
στο ταβάνι απεικάσματα από κουδούνια αρρυθμίας
και φωνές διαβαθμισμένης εκτροπής.
Άδειασε το σπίτι
ξεβαμμένα κουρέλια στο καλάθι των απλύτων
και μια γριά φάντασμα καρφωμένη απ' το πόδι
στην φωτογραφία με τις θολωμένες πέτρες.
στο ταβάνι απεικάσματα από κουδούνια αρρυθμίας
και φωνές διαβαθμισμένης εκτροπής.
Άδειασε το σπίτι
ξεβαμμένα κουρέλια στο καλάθι των απλύτων
και μια γριά φάντασμα καρφωμένη απ' το πόδι
στην φωτογραφία με τις θολωμένες πέτρες.
