Όταν ασχολείσαι με την τέχνη, την οποιαδήποτε τέχνη, φρονώ ότι οφείλεις να κοιτάς όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους στην ψυχή και τα μάτια, να τους διαβάζεις, να προσπαθείς να κατανοήσεις τις πράξεις τους, τις κινήσεις τους, τη στάση του σώματος και τον τρόπο που θυμώνουν, αδιαφορούν, κλαίνε, γεννούν ή σκοτώνουν. Να παίρνεις τα σπασμένα τους κομμάτια ή τα ακέραια λουλούδια τους, τα σφιγμένα χείλη τους ή τα μεγάλα χαμόγελα, τα τσιγάρα τους, τις σακούλες τους, τα φθαρμένα παπούτσια τους, την αρρώστια τους, τη βρωμιά τους ή τα βαμμένα νύχια τους, την αγκαλιά ή το χωρισμό τους, το γεμάτο ή το άδειο βλέμμα τους και να τα κάνεις ποίηση, φωτογραφία, ζωγραφιά, θέατρο, τέχνη. Η ποίηση, όπως έχω ξαναπεί, δεν είναι μόνον προσωπική υπόθεση, όπως και η τέχνη εν γένει.
