Τα λόγια που στέγνωσαν.

Συγκεντρώσου, εδώ, σε μένα
κοίταξέ με, να σου μιλήσω θέλω
άφησε τη θάλασσα δεν βοηθάει
το αλάτι φέρνει δίψα
και η δίψα πονάει
κι όταν πονάει στέκεται ακίνητη η ματιά
καρφωμένη σ' εκείνον που φεύγει
σαν κακό θαύμα
περπατώντας πάνω στο νερό
μα εσύ πνίγεσαι
και συνεχίζεις να δίψας
γιατί οι λέξεις τελικά είναι μια αφυδάτωση
στύβουν το μυαλό τόσο πολύ
που στεγνώνει
και ο,τι στάξει δεν φτάνει
ούτε μέχρι τη γλώσσα
γι' αυτό δεν νιώθεις όταν σου μιλάω
τώρα καταλαβαίνω
οι πηγές δεν έχουν λέξεις
μόνο τρέχουν
κι είναι μια ξένη γλώσσα το κελάρυσμα
για τους περιηγητές του μικρού τους κόσμου
πήγαινε τώρα.