Ο έρωτας, ο σκέτος και εξωφρενικά δυνατός, κάνει τον άνθρωπο εγωιστή, μοναχοφαγά, υπερβολικό και εμπαθή. Τα θέλει όλα δικά του. Την ψυχή, το μυαλό, το σώμα και το αίμα του άλλου.
Θα με σκέφτεσαι και θα σε σκέφτομαι όλη μέρα, η καρδιά μου χτυπά μόνο για σένα και η δική σου πρέπει να χτυπά, επειδή υπάρχω. Κυκλοφορείς στο αίμα μου και κυκλοφορώ στο δικό σου και θέλω το κορμί σου μόνο δικό μου. Να μπαίνω μέσα σου, να γινόμαστε ένα, να λιώνουμε, να ανακατεύονται οι ουσίες μας, να αναπνέουμε με ένα στόμα, έναν πνεύμονα. Να κολλάμε και να τρώμε ο ένας τον άλλον. Το ίδιο. Θέλω να σε φάω, για να σε έχω πάντοτε μαζί μου, μέσα μου, σαν ζωτικό μου όργανο. Θέλω να κάνεις ο, τι κάνω, να σκέφτεσαι ό, τι σκέφτομαι, να ζεις όπως ζω, να μην έχεις τίποτε δικό σου, όλα μαζί. Όλα για πάντα. Όλα για όλα. Και όλα τέλεια, μαγικά, υπερβατικά,εξωπραγματικά, μοναδικά. Όλα δικά μου.
Και όταν ξυπνήσω, θα πάρω τα συκώτια μου, τις καρδιές μου, τα μυαλά μου, τα πόδια μου και θα σε πετάξω από μέσα μου, γιατί ξαφνικά με βαραίνεις. Θα θυμάμαι το όνειρο που είδα, ωραίο ήταν, και θα συνεχίσω να αναπνέω, να δουλεύω, να κοιμάμαι,να τρώω και να ζω μόνος. Εγώ, με το σώμα, το μυαλό και την ψυχή δικά μου. Ολόκληρα δικά μου.
Αλλά αν ξυπνήσεις πρώτος, θα έχει τελειώσει για σένα το όνειρο κι εγώ θα βλέπω εφιάλτες. Θα μείνω μισός, λίγος, καθόλου. Θα τρώω τα συκώτια μου, τα ρούχα μου και την ψυχή μου, θα ξερνάω μαύρα νύχια και θα κλαίω μέχρι να πέσουν τα μάτια μου στο πάτωμα. Θα σε μισήσω πολύ, θα σε πλάσω με λάσπη και φωτιά, θα κάψω ο, τι έχεις και δεν έχεις, θα σε σκοτώσω. Και δεν θα πεθαίνεις. Θα φεύγω και θα έρχεσαι σαν το φάντασμα, με θόρυβο από τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Θα σε ξεριζώνω και τα σπόρια σου θα φυτρώνουν παραδίπλα. Θα χρειαστώ αιώνες και θα σπάσω τα χέρια μου από την προσπάθεια να σε κλείσω σε ένα μπαούλο, να μη σε βλέπω. Γιατί κλωτσάς, και κλωτσάς αντικανονικά.
Και μόλις βρω έναν άλλον άνθρωπο για παρηγοριά, θα πάψει κάπως να ακούγεται η φωνή σου, θα ξεθωριάσουν και τα μάτια σου και θα αρχίσω σιγά σιγά να αισθάνομαι τον εαυτό μου, όσο εσύ θα μεταμορφώνεσαι σε τίποτα ή σε μια χαμένη ανάμνηση. Και μόλις βρω έναν άλλον άνθρωπο καλύτερο από σένα, μα πόσο όμορφο, έξυπνο, γοητευτικό, πόσο ανόητος ήμουν τόσο καιρό, μα πόσο τέλειος είναι αυτός ο νέος άνθρωπος που ήρθε σαν μαγεία στη ζωή μου, πόση χαρά αισθάνομαι, και να, τον σκέφτομαι όλη μέρα, τον θέλω όλη μέρα, η καρδιά μου χτυπάει για εκείνον όλη μέρα και, ναι, θα τον κάνω δικό μου, όλο δικό μου, μόνο δικό μου …
[Μάθε να αγαπάς.]
Θα με σκέφτεσαι και θα σε σκέφτομαι όλη μέρα, η καρδιά μου χτυπά μόνο για σένα και η δική σου πρέπει να χτυπά, επειδή υπάρχω. Κυκλοφορείς στο αίμα μου και κυκλοφορώ στο δικό σου και θέλω το κορμί σου μόνο δικό μου. Να μπαίνω μέσα σου, να γινόμαστε ένα, να λιώνουμε, να ανακατεύονται οι ουσίες μας, να αναπνέουμε με ένα στόμα, έναν πνεύμονα. Να κολλάμε και να τρώμε ο ένας τον άλλον. Το ίδιο. Θέλω να σε φάω, για να σε έχω πάντοτε μαζί μου, μέσα μου, σαν ζωτικό μου όργανο. Θέλω να κάνεις ο, τι κάνω, να σκέφτεσαι ό, τι σκέφτομαι, να ζεις όπως ζω, να μην έχεις τίποτε δικό σου, όλα μαζί. Όλα για πάντα. Όλα για όλα. Και όλα τέλεια, μαγικά, υπερβατικά,εξωπραγματικά, μοναδικά. Όλα δικά μου.
Και όταν ξυπνήσω, θα πάρω τα συκώτια μου, τις καρδιές μου, τα μυαλά μου, τα πόδια μου και θα σε πετάξω από μέσα μου, γιατί ξαφνικά με βαραίνεις. Θα θυμάμαι το όνειρο που είδα, ωραίο ήταν, και θα συνεχίσω να αναπνέω, να δουλεύω, να κοιμάμαι,να τρώω και να ζω μόνος. Εγώ, με το σώμα, το μυαλό και την ψυχή δικά μου. Ολόκληρα δικά μου.
Αλλά αν ξυπνήσεις πρώτος, θα έχει τελειώσει για σένα το όνειρο κι εγώ θα βλέπω εφιάλτες. Θα μείνω μισός, λίγος, καθόλου. Θα τρώω τα συκώτια μου, τα ρούχα μου και την ψυχή μου, θα ξερνάω μαύρα νύχια και θα κλαίω μέχρι να πέσουν τα μάτια μου στο πάτωμα. Θα σε μισήσω πολύ, θα σε πλάσω με λάσπη και φωτιά, θα κάψω ο, τι έχεις και δεν έχεις, θα σε σκοτώσω. Και δεν θα πεθαίνεις. Θα φεύγω και θα έρχεσαι σαν το φάντασμα, με θόρυβο από τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Θα σε ξεριζώνω και τα σπόρια σου θα φυτρώνουν παραδίπλα. Θα χρειαστώ αιώνες και θα σπάσω τα χέρια μου από την προσπάθεια να σε κλείσω σε ένα μπαούλο, να μη σε βλέπω. Γιατί κλωτσάς, και κλωτσάς αντικανονικά.
Και μόλις βρω έναν άλλον άνθρωπο για παρηγοριά, θα πάψει κάπως να ακούγεται η φωνή σου, θα ξεθωριάσουν και τα μάτια σου και θα αρχίσω σιγά σιγά να αισθάνομαι τον εαυτό μου, όσο εσύ θα μεταμορφώνεσαι σε τίποτα ή σε μια χαμένη ανάμνηση. Και μόλις βρω έναν άλλον άνθρωπο καλύτερο από σένα, μα πόσο όμορφο, έξυπνο, γοητευτικό, πόσο ανόητος ήμουν τόσο καιρό, μα πόσο τέλειος είναι αυτός ο νέος άνθρωπος που ήρθε σαν μαγεία στη ζωή μου, πόση χαρά αισθάνομαι, και να, τον σκέφτομαι όλη μέρα, τον θέλω όλη μέρα, η καρδιά μου χτυπάει για εκείνον όλη μέρα και, ναι, θα τον κάνω δικό μου, όλο δικό μου, μόνο δικό μου …
[Μάθε να αγαπάς.]
